Misschien ligt er buiten de matrix van Van de Berge ook een totaal verwoeste wereld, net zoals in The Matrix? Zijn poëzie heeft veel meer met onze geglobaliseerde wereld te maken dan ze misschien zelf wil toegeven.

 

 

Als een literaire einzelgänger drukt Van de Berge de ultieme ontmoeting van de mens met het andere uit.

 

 

De taal waarmee hij het landschap ontsluit, is niet de kille taal van de wetenschapper, niet de beschrijvende taal van de reisgids, maar de oudste die we hebben, die van de zanger: de taal die een naam geeft aan de dingen en op die manier scheppend en verhelderend werkt.

 

 

Zoals in zijn vorige bundels zet deze poëzie ons aan tot bezinning over de nietigheid van ons bestaan en over onze plaats op de aarde en in het heelal.Van de Berges dichterlijke verwondering ontspringt in zijn jongste bundel aan het ruimte-en tijdloze, aan de eindeloze leegte in en voorbij het universum.

 

 

In die zin krijgt de poëzie van Claude van de Berge een bevrijdend en optimistisch karakter. Zijn wereld is een antiwereld, de rebellie van het spirituele tegen de leugen van het mondiale zakelijke en economische denken dat gedragen wordt - maar voor hoelang nog? - door media en reclame die de mens perverteren en afstompen.

 

 

In de Nederlandse dichtkunst is Claude van de Berge een aparte figuur, een bezwerend poëet, die het mysterie van het onzegbare in de mens, natuur en kosmos als weinig anderen toch weet te verwoorden. De overweldigend stilte van het Hoge Noorden en de kosmische tover van de ijswereld rond de poolcirkel dreven hem daarheen.

 

 

Dat is poëzie die alleen kan geschreven zijn door iemand die zich gelukkig voelt binnen een sneeuwende sfeer. Door een dichter die een geloofsbelijdenis uit, in het langste gedicht in de bundel, en oproept om te geloven. Niet in een kerk, maar in een kosmos.

 

 

In zekere zin is de poëzie van Claude van de Berge de poëtische verwoording van de theorieën van de astrofysicus David Bohm die door de ontleding van het atoom tot verbijsterende inzichten kwam. Van mystieke gekte is dus verre van sprake.

In een wereld die onder de knoet ligt van het Economische Beginsel (winst, concurrentie, uitdaging) en waarin alles opgeofferd wordt aan de God van de waanzin, komen de gedichten van Claude van de Berge aan als mokerslagen.

 

 

Uiteraard mag poëzie best moeilijk zijn, maar het ene dichterschap leent zich daar beter toe dan het andere. Dat heeft voor een deel te maken met de eerlijkheid van de dichter, zijn oprechte daad van bestaan en dito zoektocht naar een taal die beheersbaar en ontstijgend is, en dus in staat een nieuwe en betere werkelijkheid aan te raken. Claude van de Berge heeft daar zijn levenswerk van gemaakt.Met deze verrassende selectie uit zijn poëzie (bloemlezing) is dit unieke schrijverschap er nog intrigerende op geworden.

 

 

Misschien is deze dichter wel, zoals hij het met een prachtig beeld zegt, een klankschrifthoeder in de avondtempel van de zon.

 

 

Het oeuvre van Van de Berge kan immers worden gelezen als een literair volgehouden, gedisciplineerde en steeds bewustere poging om uit de dwingende matrijs van de materiële werkelijkheid te stappen.